Forum Oficjalnego Klubu Mitsubishi - MitsuManiaki

[truespinmice]

WSTĘP:

Na wstępie zaznaczę tylko , że w USA auto było sprzedawane pod szyldami takich marek jak: Chrysler, Dodge oraz Plymouth. Wszyscy ci producenci sprzedawali auto pod nazwą Conquest. Szukając, więc informacji odnośnie Stariona warto też zainteresować się tą "odmianą" która praktycznie nie różniła się prawie niczym. Na rynku USA 99% Starionów to właśnie Chrysler Conquest.


HISTORIA MODELU:

Po sukcesie modelu Sapporo firma Mitsubishi postanowiła ponownie zagrozić swoim rywalom, (którymi byli wtedy: Toyota, Nissan oraz Mazda) pokazując publicznie pierwsze kształty nowego sportowego samochodu. Nie ukrywali też, że firma miała chrapke część rynku Alfy oraz Porsche.

Żeby podbić rynek projekt samochodu miał zakładać: klasyczny napęd na tylnią oś (wtedy było to oczywiste – dziś się inaczej na to patrzy), LSD - Limited Slip Differential (jak na sportowe auto przystało), cztery wentylowane tarczowe hamulce, nowoczesną turbodoładowaną jednostkę napędową (bez gaźnikową, sterowaną elektronicznie), przestronne i funkcjonalne wnętrze oraz miał być tani w stosunku do jakości i wyposażenia (co się niezmiernie udało, była np. taka ulotka, na której było zdjęcie jakiegoś Porsche - chyba 944, a pod spodem zdjęcie dwóch Starionów - chodziło o to, że za cenę jednego Porsche mogłeś mieć dwa Stariony). Oczywiście nie oznaczało to , że Starion był tanim autem .

Pierwsze wzmianki o nowym japońskim sport-coupe pochodzą z czerwca 1980 roku. wtedy to, tajny jeszcze projekt o kodowej nazwie YDC został sprowadzony do Tonsley Park w Adelaide (Australia) przez Mitsubishi. Został on przekazany w ręce tamtejszego zarządu. Kolejną datą w historii auta jest 22 luty 1981 roku. Tego dnia do Tonsley Park trafiły dwa prototypy YDC. Auto wzbudziło ogólny podziw i już wtedy było wiadomo, że będzie godnym konkurentem nie tylko dla Nissana czy Mazdy ale zaczęto poważnie myśleć o rywalizacji z Porsche! Po długich ustaleniach projekt auta pod kodową nazwą YDC doczekał się oficjalnej nazwy. Była to nazwa "Starion Turbo".

Historia i terminologia nazwy modelu wiąże się z konstelacją gwiazd. Podobno auto miało się wstępnie nazywać "Stars of orion" , lecz była to za długa i nie chwytliwa nazwa jak dla sportowego auta. Dlatego postanowiono połączyć te dwa człony w jeden. W ten sposób powstała nowa, skrócona nazwa i oficjalnie brzmi "Starion". Ta zabawa z konstelacjami gwiazd ma dość długą historie o czym mogą świadczyć nazwy silników (Astron, Orion itd.)

Pierwszy publiczny pokaz auta odbył się 4 marca 1981 roku podczas trwających w Genewie targów motoryzacyjnych "Geneve Motor Show". Auto zostało bardzo dobrze przyjęte. Konsekwencją tego było przyśpieszenie daty sprzedaży ze stycznia 1982 na jesień 1981 roku. Wtedy to zostały sprzedane pierwsze egzemplarze Stariona. Na szczęście (lub nieszczęście) działo się to tylko w Australii. Sprzedaż auta na pozostałych kontynentach rozpoczęła się dopiero w 1982 roku.


RYS TECHNICZNY:

Początkowo auto było dostępne tylko z jedną jednostką napędową. Był to turbodoładowany silnik o oznaczeniu 4g63T. Była to poprawiona jednostka napędowa silnika Astron (Australia). Firma dorzuciła całe grono elektroniki, czujników oraz swoje opatentowane wałki balansowe. No i oczywiście dołożyła też turbosprężarkę. Podsumowując był to dwulitrowy silnik sohc, 8 zaworowy na elektronicznym wtrysku (ECI) wraz z chłodnicą oleju. Jednostka ta początkowo osiągała moc 168 koni mechanicznych osiąganych przy 5500rpm oraz moment obrotowy równy 245Nm osiąganych przy 3500rpm. Całość przenoszona na koła tylnie za pomocą manualnej pięciobiegowej skrzyni biegów (później również czterobiegowy automat). Niektóre źródła podają, że w pierwszych produkowanych Starionach był motor 1.8. Ja osobiście nie spotkałem się jeszcze z taką wersją auta. Prawdopodobne , że był to poprostu prototyp z silnikiem jaki można było spotkać w Mitsubishi Cordia.

Auto posiadało napęd na tylnie koła, dyferencjał o ograniczonym poślizgu, wielowahaczowe zawieszenie dla przedniej jak i tylniej osi, hydrauliczne wspomaganie kierownicy, elektrycznie sterowane szyby i wiele innych elektronicznych ciekawostek jak i wiele niesamowitych rozwiązań technicznych.

Pierwszą próbą modyfikacji auta było dołożenie intercooler'a. I dobrze. Bo moc wzrosła do 180 koni mechanicznych osiąganych przy 6000rpm oraz 290nm osiąganych przy 3500rpm. Jednocześnie inżynierowie zmienili też układ wtryskowy, komputer oraz wymienili turbinę na lżejszą i wydajniejszą.

Kolejną zmianą było wprowadzenie na przełomie 1985 i 1986 roku poszerzonej wersji nadwozia. Wraz z tymi zmianami pojawiło się nowe zawieszenie dla tylniej osi oraz minimalnie zmianie uległo wnętrze auta. Pojawiły się nowe fotele, nowe boczki drzwiowe, nowe elektroniczne gadżety i systemy, nowe rodzaje alufelg.

Podobno wprowadzenie poszerzonej wersji nadwozia było związane z tym, że Mitsubishi miało podobny model wyścigowy B-grupowy i potrzebowało wyprodukowania min. 200 sztuk tego modelu. Ale jak dobrze wiemy wersja wide-body jest bardzo popularna w stanach (czytaj tysiące egzemplarzy tego modelu) i nijak się to ma do tych dwustu wyprodukowanych sztuk......no cóż.

Następnie kolejnym i zaraz ostatnim już krokiem było wprowadzenie nowej jednostki napędowej – G54B. Był to 4 cylindrowy 12 zaworowy silnik (sprawdzony już w aucie terenowym). Silnik o pojemności 2.6 litra posiadał elektroniczny wtrysk oraz oczywiście był wspomagany turbosprężaką. Naturalnie duża pojemność plus turbo i intercooler musiało dać piorunujący efekt. Nic bardziej mylnego……. W związku z rygorystycznymi przepisami dotyczącymi ochrony środowiska i czystości spalin, pojazdowi zostało zabrane sporo kucyków. Moc była mniejsza (o zgrozo ) niż w przypadku silnika 2.0 i wynosiła od 153 koni mechanicznych osiąganych przy 5000rpm oraz moment obrotowy 284Nm osiągany przy 2500rpm (lecz osiągami przewyższał silnik 2.0). Dopiero pod koniec produkcji (ale nie we wszystkich krajach) pojawiały się "rodzynki" , w których zmieniano mapy sterujące pracą silnika. W związku z tym moce tym modeli wzrastały do 180 koni mechanicznych.

Wielu teraźniejszych posiadaczy Stariona z silnikiem 2.6T potrafi bez większych modyfikacji uzyskać moc rzędu 220 koni mechanicznych (tak na marginesie w USA - gdzie te silniki są bardzo popularne - są firmy specjalizujące się tylko i wyłącznie w "poprawianiu i udoskonalaniu" Starionów z motorem 2.6T).
Analogicznie w Australii: tak jest rynek skierowany głównie na motory 2.0T

Wraz z wprowadzeniem poszerzonej wersji nadwozia, wprowadzono też nowy zestaw alufelg (które w każdym wariancie Stariona były standardem) o rozmiarach nawet do 9x16 cali wraz z oponami 225/50r16 (przypominam, że były to późne lata ’80). Produkcja auta kończy się w 1989 roku, natomiast sprzedaż w 1990 roku.


CIEKAWOSTKI:

W między czasie Mitsubishi wypuściło na rynek prawdziwego rodzynka. Był nim samochód bazowany na Starionie. Nazwany został Gullwing Starion – prawdziwy biały kruk (choć był czarny). Wyprodukowano tylko pięć sztuk tego modelu, a sprzedano tylko 3. Jak można się domyślić wszystkie trzy pojazdy znajdują się obecnie w Japonii. Samochód bazował na wersji GSR-VR (oznaczenie japońskie) z 1988 roku z silnikiem 2.6T. Samochód wyróżniał czarny perłowy lakier oraz (uwaga) drzwi otwierane jak w Delorean’ie, czyli do góry.

Oprócz samochodów cywilnych firma Mitsubishi posiadała zmodyfikowaną wersje swojego Stariona - tak by mógł uczestniczyć w rajdach A- i B-grupowych. Samochód ten nazywał się po prostu "Starion 4wd" i legitymował się mocą 350 koni mechanicznych. Była to "ogołocona" wersja podstawowego modelu z 1984 roku (ważył 1050 kg) z silnikiem 4g63T oraz napędem na obie osie. Jedno ze źródeł podaje, że wersja Stariona 4wd nie było wyposażona w silnik Mitsubishi 4g63T lecz w silnik konstrukcji angielskiej o pojemność 2.2 litra. Ciekawostką jest to, iż Mitsubishi aby zredukować masę pojazdu zmodyfikowało przedni pas auta pozbywając go podnoszonych świateł.



ZAKOŃCZENIE:

Na zakończenie dodam, że różnice pomiędzy poszczególnymi modelami nie były znaczące. Z pakietu dodatkowego można było sobie zamówić np. klimatyzacje, większe alufelgi, body kit, skórzaną tapicerkę czy elektroniczną deskę. Największy wachlarz był dostępny w autach sygnowanych przez Chrysler'a. Każda wersja wyposażenia miała swoją nazwę, stąd duża różnorodność tych modeli np. gsr, gsi-r, gsr-vr, es, esi-r, le itp. Reszta typu elektryczne szyby/lusterka, radiomagnetofon czy elektrycznie wysuwana antena - to był standard.
itp. można znaleźć pod tym adresem: dane modeli.




ps. po zdjęcia zapraszam do oddzielnego tematu








wszelkie prawa zastrzeżone, kopiowanie i rozpowszechnianie bez zgody autora ZABRONIONE

copyrighted by www.starion.prv.pl